غزل
گل شير گل راهمون
مند مينهوڳي ۾ ياد ڪوئي آيو،
تصور هن جا ۽ نيڻ روئي آيو،
ننڍپڻ جو ناتو هو جنهن سان،
سال ٿيو اڃان سو ئي آيو،
وڇوڙو وريو واچوڙي جيان،
پيار جا گهرڙا دارا ڊوهي آيو،
زماني جا انصاف ڏسو يارو،
پيار وارن کي ڪندو ڏوهي آيو،
افسوس جت درد دوکا دغائون هن،
“گل” اتي پنهنجا کيما کوهي آيو.
No comments:
جيڪڏهن ممڪن هجي ته پنهنجو تبصرو موڪليو
اهم اطلاع :- غير متعلق، غير اخلاقي ۽ ذاتيارت تي مشتمل تبصرن کان پرهيز ڪريو. انتظاميه اهڙي تبصري کي ختم ڪرڻ جو حق رکي ٿي. هوئن به خيالن جو متفق هجڻ ضروري ناهي.۔ جيڪڏهن توهان جي ڪمپيوٽر ۾ سنڌي ڪيبورڊ انسٽال ٿيل ناهي ته سنڌي ۾ تبصرو لکڻ لاءِ هيٺين خاني ۾ سنڌي لکي ڪاپي ڪريو ۽ تبصري واري خاني ۾ پيسٽ ڪري پبلش بٽڻ تي ڪلڪ ڪريو.۔تبصرو موڪليو